var mısın yok musun

İnsan hiç sahip olmadığı bir şeyi kaybetmekten korkar mı? Elleriyle ellemeden, gözleriyle görmeden, sadece varlığını hissettiği ama orda olduğundan, gerçek olduğundan emin olduğu bir şeyi kaybetmekten korkar mı? Korkmalı mı? Korkmamalı mı?


Ne garip değil mi... Elimde değilken bile kaybetmekten korkuyorum. Gitmesin o, hep benle kalsın istiyorum, ölene kadar, öldükten sonra bile hatta, sonsuza kadar...


Elleri ellerimden, gözleri gözlerimden ayrılmasın hiç, beraber olalım, ben "ben"likten çıkayım, "biz" olalım, ve hep öyle kalalım... ilelebet...


Bak ne güzel demiş şair... Dinle, kulak ver bu ezgiye...


Bir özlem var içimde uzaklara doğru
Engin denizlere sana ve aşkımıza
Sisli bir maziden uzakta
Yalnzıca sana yakın


Gönlümün dalgarında sevgin kalsın
Bitmeyen rüyalarımda hep sen varsın



Özlüyorum seni, hem de nasıl... Sanki bana bir telefon gibi yakın ama aynı zamanda fersah fersah uzak gibisin... Nasıl bir duygu ki bu, bu gel-gitler yaşanıyor küçük, korkak yüreğimde... Nereye kadar sürer bu böyle? Nasıl biter ki sen söyle....

yine yeniden...

Bu kaçıncı selam, bu kaçıncı yeni bir sayfa açış hayatta.... Kimbilir belki bu daim olur...

evet, artık burdayım, olabildiğimce... elimden geldiğince...

bugünlük yeter mi? hadi yetsin bakalım...

Siftahı benden bereketi Allah'tan olsun...

mutlu kalın!